Pierre is 17 en zit midden in de puberteit. Hij speelt in een band, mag dankzij zijn knappe, androgyne uiterlijk niet klagen over belangstelling van zowel meisjes als jongens, en experimenteert met make-up en het dragen van vrouwenkleding. Wanneer uitkomt dat zijn moeder Aracy hem uit een ziekenhuis gestolen had toen hij nog een pasgeboren baby was, verandert zijn leven drastisch. Zij verdwijnt in de gevangenis, hij gaat wonen bij zijn traditionele, biologische ouders Gloria en Mattheus, die hem zijn geboortenaam Felipe teruggeven en niet zijn niet erg happig op zijn geëxperimenteer met make-up en vrouwenkleren. Pierre is allesbehalve enthousiast over zijn nieuwe leefsituatie en is dan ook niet van plan zich daar zomaar aan toe te geven.
"Muylaert - die hier voor een veel lossere, rauwere cameravoering kiest dan in haar eerdere films - weet nog altijd prachtige, uniek menselijke momenten te vangen." - De Filmkrant
"The film indicates a filmmaker of remarkable range, subtlety and intelligence - a Brazilian talent who's deservedly gaining a place on the world stage." - Rogertebert.com
Met haar vorige film Que Horas Ela Volta (2015) rijfde Anna Muylaert heel wat prijzen binnen in het internationale festivalcircuit, o.a. de Special Jury Award op het prestigieuze Sundance Film Festival. Net als in Que Horas Ela Volta speelt de moederfiguur een centrale rol in Don’t Cal me Son, maar Muylaert brengt dit coming of age verhaal nog speelser en gedurfder, als een seksueel getinte zoektocht naar identiteit. Op het Filmfestival van Berlijn kreeg Don’t Call me Son de Männer Magazine Readers’ Jury Award.