De Amerikaans romantische sportfilm Challengers van regisseur Luca Guadagnino scheert hoge toppen. Sinds de release op 26 april in de Verenigde Staten wordt tennis plots sexy. Zwoele blikken, vakkundige slow motion en opzwepende house muziek verklaren mee dat succes.

In 2010 speelden John Isner en Nicolas Mahut de langste tennismatch ooit, goed voor 11 uur en 5 minuten spelplezier. Voor grote tennisfanaten een natte droom, voor de gemiddelde bioscoopganger een nachtmerrie. Daarom serveert Luca Guadagnino je op twee uur en elf minuten een spannend en meeslepend tennisduel tussen Art Donaldson (Mike Faist) en Patrick Zweig (Josh O'Connor). Guadagnino scoorde in 2017 met Call Me By Your Name een grote hit in de filmwereld, mede dankzij het acteertalent van Timothée Chalamet. De homo-erotische spanning uit Call Me By Your Name trekt de regisseur door in Challengers, echter subtiel maar toch sterk aanwezig.

Zendaya zet het personage van Tashi Donaldson neer, een tennistalent die haar carrière zag wegsmelten door een knieblessure en daarom coach van Art werd, eveneens haar echtgenoot. Op TikTok circuleren er filmpjes waarin je Zendaya ziet trainen met echte tennissers om hen zo goed mogelijk te imiteren. En die filmpjes kloppen wel degelijk, want de actrice dompelde zich drie maanden onder in de tenniswereld bij voormalig tennisser en coach Brad Gilbert. Daarbovenop verzorgde ze mee de productie van Challengers, maar gaat het in deze film wel echt over tennis?

De decadente polo’s, te kleine shorts en te witte sportschoenen zijn aanwezig. Maar het is de driehoeksrelatie tussen Art, Patrick en Tashi die centraal staat. Een complexe liefdesdriehoek die dertien jaar omspant. Via continue flashbacks en flashforwards doet de film hun relatie uit de doeken, maar Guadagnino vermijdt een te ingewikkelde structuur waardoor het verhaal makkelijk te volgen is. De film start met een tennisduel tussen Art en Patrick en eindigt daar ook mee, maar via de flashbacks ontdek je de relatie die de drie hebben, waardoor de match plots extra gewicht krijgt en duidelijk wordt wat er op het spel
staat.

Dankzij de excellente cinematografie van Sayombhu Mukdeeprom krijg je als kijker frisse en inventieve camerastandpunten voorgeschoteld. Ook kiest hij ervoor om de film soms heel even te vertragen met behulp van indrukwekkende slow motion beelden, maar de stevige house beats die de beelden vergezellen zorgen ervoor dat het tempo erin blijft. Voeg daar een sterk opgebouwd scenario van Justin Kuritzkes aan toe en je krijgt een nieuwe wind in het vaste Hollywoodstramien.

Tekst: Staf Smets