Net zoals Sophie Calle laat de Amerikaanse fotografe en cineaste Sharon Lockhart zich liever een visual artist noemen. Toen ze in ‘96 een beurs kreeg om drie maanden in Japan door te brengen, gebruikte ze die periode voor haar eerste lange film. Dat werd het ruim 60 minuten durende Goshogaoka, genoemd naar de school in een voorstad van Tokyo, waar Lockhart haar camera naast een basketbalveld neerpootte om daarmee de trainingen van de plaatselijke meisjesploeg te registreren via zes lange opnames van telkens tien minuten. Het resultaat werd een soort minimalistische, repetitieve dansfilm, die zowel als een studie van lichaamstaal kan bekeken worden, maar ook als een abstracte, rond rituele bewegingen opgebouwde musical of ook nog als een reflectie over groeps- versus individueel gedrag, want in hun identieke uniformpjes lijken de meisjes met hun groepsgezang en het trappelende geluid van hun kleine voetjes vaak onderling inwisselbaar. Afhankelijk van de instelling van de toeschouwer kan deze visuele oefening in sportief conformisme zowel rustgevend als beangstigend overkomen. Het veertig minuten durende Teatro Amazonas draaide Sharon Lockhart dan weer in de Braziliaanse stad Manaus, waar ze haar camera dit keer installeerde op het podium van het operagebouw uit de titel. Haar blik richtte ze niet op een of andere voorstelling, maar op het publiek dat ze zelf, als een soort demografische doorsnede, uit de bevolking van Manaus geselecteerd had, zodat zowat alle culturele en etnische lagen van de stad aanwezig waren. Op de klankband wordt koorgezang, dat gedurende de film in kwantiteit afneemt om tenslotte maar één zangstem over te houden, gemixt met de onderlinge conversaties van het publiek, compleet met het geschuifel in hun stoelen, tot en met een huilende baby. Bewonderaars van Lockhart beschouwden dit als een zowel antropologische als artistieke tour de force. (tekst : Jan Temmerman)