Een man met een camera filmt het alledaagse leven in de straten van de grootstad Moskou. Deze film heeft geen onderwerp in de gewone zin van het woord, maar wel honderdduizend onderwerpen. Het zijn fragmenten uit het leven, voorvallen, soms stukken van een heel drama, soms ook een voorportaal waar de zon speelt of een seringenbosje, de krans van een klimop, de luidspreker van een grammofoon. En dit alles heeft werkelijk bestaan, geleefd op het ogenblik dat de cameraman het heeft gefotografeerd. Deze verschijnselen werden door niets aan de cameraman verbonden, tenzij door zijn nieuwsgierigheid en zijn belangstelling. Met deze doorleefde gebeurtenissen, deze fasen uit het leven, deze noten, heeft men een muzikaal cinematografisch werk gebouwd.
"Verbluffend kaleidoscopisch experiment, waarin een man met zijn camera het stadsleven in al zijn dynamiekprobeert vast te leggen." (Cinema.nl)
“An endless burst of creative energy, Man with a Movie Camera is a strong candidate for the most influential film most people are unfamiliar with.” (Raging Bull Movie Reviews)
“Man With A Movie Camera is a joyful celebration of all things Russian at the end of the 1920s. Dziga Vertov invites us to see his homeland from his camera's perspective, beginning by showing us the camera in question and constantly intercutting footage of its position to make sure we are paying attention to his artistry. (…) More than 70 years may have passed since the making of this film, but it still contains more innovation than many of the movies churned out by Hollywood today.” (www.iofilm.co.uk)
"It makes Sergei Eisenstein's celebrated editing on Battleship Potemkin seem lazy." (Combustible Celluloid)
De film was ver voor op zijn tijd door de verschillende technieken die werden gebruikt. Vertov plande elke shot, elke scènewisseling, elk minuscuul detail dat de film maakte tot het pareltje dat het nu, na meer dan 75 jaar, nog steeds is. Op het eerste zicht lijkt het een doelloze mengeling van verschillende onderwerpen, maar uiteindelijk blijkt dat de cameraman de rode draad is, hij bindt de onderwerpen aan elkaar. De man legt met zijn camera het leven in al zijn dynamiek vast. De film is tevens een reflectie op het bestaansproces van de film zelf, die, naast het editeren, ook toont hoe de bioscoopzaal volloopt met publiek. De film bevat geen dialogen, mar Vertov voegde een duizelingwekkende mix van melodieën en geluiden toe, die het dynamisme van de beelden sterker benadrukt.