De aantrekkelijke, homoseksuele tandarts Pedro is een echte vrijgezel die zich door niemand de les laat spellen. Samen met zijn vrienden, allen stoere mannen met baarden, zet hij regelmatig de bloemetjes buiten. Tot opeens zijn neefje Bernardo voor de deur staat. Zijn hippie-moeder is halsoverkop haar vriendje op vakantie naar India gevolgd en Pedro moet de jongen een paar weken in huis nemen. Pedro besluit zijn liederlijke leven even op pauze te zetten, kwestie van de jongen niet te hard te choqueren. Maar al gauw blijkt dat Bernardo heel open en volwassen is voor zijn leeftijd en de twee worden beste maatjes. Wanneer het nieuws komt dat Bernardo's moeder is opgepakt in India wegens drugssmokkel en voorlopig niet terug naar huis zal komen, besluit Pedro dat hij zijn leven voorgoed zal veranderen. Hij heeft zelfs - voor het eerst - een stabiele relatie. De rust wordt echter verstoord als Bernardo's oma in beeld verschijnt. Volgens haar kan de opvoeding van een kind niet aan een homo worden toevertrouwd…
"Cachorro vermijdt ook een uitgemolken juridische strijd over het voogdijschap waarin de underdog moet bewijzen dat hij best een kind kan opvoeden. (..) Cachorro heeft open dialogen in een ingetogen, huiselijk drama." (Ronald Rovers, Filmkrant)
"Cachorro is grappig en heeft een boodschap voor bekrompen mensen. Het onderwerp is gewaagd en mede daardoor is dit een heel aardige film." (Movieguide)
"Met zichtbaar gemak scheert Albaladejo, een van Spanjes meest productieve filmmakers, langs een reeks zwaarwichtige thema's zonder zijn lichte toets te verliezen. Dat is een kunst die niet onderschat kan worden." (Pauline Kleijer, Cinema.nl)
""Bear Cub” isn’t overtly about breaking stereotypes, it just does so by being what it is – a cute family story featuring a bunch of gay people. It doesn’t make any sort of in-your-face political stance. (..) “Bear Cub” isn’t just a “gay movie”. There are just gay people in it. Anyone can get into this lovable film." (Eric Campos, Film Threat)
"A wise, sweet-natured Spanish film." (Stephen Holden, The New York Times)
Cachorro verscheen eerst in 1996 als kortfilm voor Miguel Albaladejo er later deze langspeler van maakte. Al van de eerste scène is het duidelijk dat de regisseur hier niet het stereotiepe beeld van de homosexueel in de film wil gebruiken. Pedro en zijn vrienden zijn geen verwijfde, campy figuren met glimmend roze t-shirts en hebben geen vrouwelijke boezemvriendinnen die uithuilen op hun schouder. Geen Almidóvar-extravaganza hier maar ook geen melige tranigheid, Cachorro is rechttoe rechtaan.
Cachorro won de Prijs voor Beste Film op de Dallas OUT TAKES en de Prijs voor Beste Europese Film op het Montréal World Film Festival (2004) en werd onder meer geselecteerd voor het Film Festival van Berlijn.