In een verlaten bergdorp van Calabrië leidt een oude schapenherder een eenzaam en eentonig leven. Hij staat op, eet, trekt met zijn kudde de bergen in, keert 's avonds laat terug en gaat slapen. Pleziertjes of frivoliteiten zijn hem vreemd. Wanneer de herder sterft, gaat het leven door in de gestalte van een geitje. En daarna in de boom waaronder dat geitje sterft en ten slotte in de houtskool waarvoor de boom gebruikt is.
"Uitgekiende shot na uitgekiende shot, in elk opzicht zeer naturalistisch, met ogenschijnlijk geen narratief. Tot je zelf ineens het licht ziet. Het is pokkemoeilijk veel over deze film te vertellen. Je moet hem zelf ontdekken (en we hopen echt dat je daar de kans toe zal krijgen), zelf ervaren, in je opnemen. Zelf nog eens overdonderd worden door wat je eigenlijk elke dag om je heen kan zien. Taferelen. Tableautjes. Als waanden we ons in de Vergilius' 'Bucolica'. En daar is het al eens goed vertoeven." (Cutting Edge)
"Zowel de sfeer als de schijnbaar ongemanipuleerde actie zijn in 'Le Quattro Volte' perfect verweven.(..) bovenal is 'Le Quattro Volte' pure film die de mogelijkheden van het medium op zijn eenvoudigst toepast." (De Morgen)
"Alle filosofische theorieën ten spijt: het is uiteindelijk Frammartino’s knappe dierenregie en diens oog voor de rauwe schoonheid van de natuur die 'Le Quattro Volte' vooral de moeite waard maken." (Cinema.nl)
"Het unieke aan de film is de manier waarop deze filosofische boodschap aan de kijker wordt overgebracht." (Movie2Movie)
"Een van de origineelste films die je dit jaar te zien zult krijgen." (Guido Gids)
"De documentair geïnspireerde speelfilm 'Le Quattro Volte' (De vier keren) trekt de kijker een archaïsche, bezielde wereld in, waarin alles met elkaar samenhangt. Een natuurwereld waarin mens, dier, plant en materie niet in een hiërarchische relatie tot elkaar staan, maar met elkaar zijn verbonden." (Het Parool)
Voor deze documentair aanvoelende ‘Le Quattro Volte’, vorig jaar in Cannes geselecteerd voor Quinzaine des Réalisateurs, greep regisseur Michelangelo Frammartino terug naar de filosofie van Pythagoras die in de Calabrische regio leefde en filosofeerde over zielsverhuizing tussen materie, plant, dier en mens. Hoewel Frammartino het verhaal van de mens, de herder, gebruikt om de kijker in de film te trekken, zijn juist de scènes waarin de mens een bijrol speelt het meest boeiend. Een geitje dat verdwaalt of een hond die om aandacht vraagt, Frammartino weet het om te zetten naar boeiende en zelfs spannende cinema.