Het werk van Jean-Luc Godard is vaker - en dat van in het begin van zijn carrière - een commentaar op, analyse van, kritiek op of hommage aan andere films of aan het filmmedium zelf dan een op zichzelf staand, autonoom filmverhaal. Zo werd Une femme est une femme door de eigenzinnige regisseur omschreven als een hulde aan de traditionele Hollywood-musical. Dat belette nochtans niet dat er hier niet echt gezongen of gedanst wordt en dat het onderwerp - stripper Angela (vertolkt door Godard's toenmalige muze en kersverse echtgenote Anna Karina) wil een kind, maar als haar vriend Emile (rol van Jean-Claude Brialy) dat niet ziet zitten, wendt ze zich tot zijn beste vriend Alfred (rol van Jean-Paul Belmondo) die terzake minder problemen maakt - nooit in aanmerking zou genomen zijn voor zo'n grote Amerikaanse publieksfilm. De film barst van de cinefiele referenties en inside-grapjes, zoals: de achternaam van Alfred blijkt Lubitsch te zijn; Angela laat horen dat ze in een musical met Cyd Charisse en Gene Kelly wil meespelen; Alfred komt op een bepaald moment Jeanne Moreau tegen en vraagt haar hoe het met ' Jules en Jim' gaat, niet toevallig de titel van de film die ze in datzelfde jaar 1961 met Truffaut draaide; dezelfde Alfred laat ook horen dat hij de uizending van A Bout de Souffle op televisie niet wil missen en dat is dan weer de debuutfilm van Godard waarin Belmondo de mannelijke hoofdrol speelde. Opmerkelijke stijlingrepen, zeker voor een musical-hommage, zijn verder nog dat Godard regelmatig de geluidsband (met onder meer de score van Michel Legrand) laat 'uitvallen' en ook nog dat hij zijn personages soms laat 'converseren' via allerlei boektitels die zij elkaar tonen. (tekst : Jan Temmerman)