Twee jaar lang trok de Oostenrijkse filmmaker Nikolaus Geyrhalter door Europa om met zijn digitale camera te registreren hoe ons voedsel geproduceerd wordt. Olijven worden met een hels kabaal van de takken geschud, kuikens die onophoudelijk op de loopband worden gespuwd, een vrouw die de hele dag niets anders doet dan varkenspoten afsnijden... Door de afstandelijke houding van de regisseur krijgen de scènes een haast onaardse, bizarre, abstracte schoonheid die getuigt van de kille, zielloze manier waarop bedrijven uit de voedselindustrie te werk gaan.
"Our Daily Bread is pure poëzie." (Cinema.nl)
"'Our Daily Bread' is - na Al Gores befaamde milieupreek - al de tweede documentaire dit jaar die echt iedereen gezien zou moeten hebben." (Humo)
"Een fascinerend beeld van de hoogtechnologische manier waarop onze voedselvoorziening vandaag georganiseerd wordt." (De Morgen)
"A superb documentary (..) Our Daily Bread” can be extremely difficult to watch, but the film’s formal elegance, moral underpinning and intellectually stimulating point of view also make it essential." (New York Times)
Our Daily Bread gebruikt geen muziek, geen voice-over, geen interviews, geen titels met plaats- en/of tijdbepalingen. De film is louter registratie, feilloos gedetailleerde registratie van de vernietigende efficiëntie van de westerse hedendaagse voedselproductie. Hier en daar stak Geyrhalter er een cinematografische knipoog in: het sproeivliegtuigje dat pesticide loost boven een veld zonnebloemen refereert duidelijk aan North by Northwest, de repeterende beelden doen soms denken aan Charlie Chaplins Modern Times.
Our Daily Bread won de Special Jury Award op het IDFA (Internationaal Documentaire Filmfestival Amsterdam) en werd genomineerd als Beste Documentaire op de European Film Awards.