De vijfjarige Natan leeft in twee werelden: zijn moeder woont in het drukke Rome en zijn vader in het wondermooie koraalrif Banco Chinchorro in Mexico. De liefde tussen Natans ouders heeft een paar jaar geduurd, maar bleek niet opgewassen tegen de enorme verschillen in levensstijl. Voor hij definitief in Rome gaat wonen brengt Natan een laatste vakantie door bij zijn vader en samen trekken ze in bij Natans grootvader, een visser die op zee leeft in een eenvoudig houten huis op palen. De mannen vangen kreeften en barracuda’s, het huis wordt geschilderd, de boot wordt geschuurd en Natan leert snorkelen. Al snel is Rome heel ver weg en ontstaat er een prachtige band tussen vader, zoon en de natuur. Natan begint ook steeds meer op zijn vader te lijken: gebruind, met door het zeewater verbleekt en verstrengeld haar.
"Het is moeilijk weerstand te bieden tegen de schoonheid van het koraalrif en de liefdevolle verhouding tussen vader en zoon. De eenvoud van het vissersbestaan is vertaald in een rustige, observerende filmstijl. Een pure documentaire, zo lijkt het. (...) In grote lijnen is de film een ode aan de onbedorvenheid van de natuur, van de kinderjaren, en van een manier van leven die niet lang meer zal blijven bestaan. González-Rubio maakt er geen nostalgisch of moralistisch drama van. Alles gaat voorbij, lijkt hij te willen zeggen, maar nu is het mooi. (Cinema.nl)
"Dat Matraca in het échte leven geen bloedband heeft met Jorge en dus Natan doet er trouwens ook niet toe. Het is het element dat er voor zorgt dat Alamar het etiket docufictie in plaats van documentaire opgeplakt krijgt en het doet je respect voor het talent van regisseur González-Rubio alleen maar toenemen. Bovendien doorbreekt het nooit de magie dat je zit te kijken naar een echte familie of een les in onthaasten op het zacht deinende ritme van een golfslag." (De Morgen)
"Een ontroerende en visueel sterke film, waarin op een onnadrukkelijke manier iets nadrukkelijk wordt gezegd over de manier waarop de mens met de natuur zou moeten omgaan. Een film die je na afloop met twee tegengestelde gevoelens achterlaat: de hoop dat dit vissersparadijs nooit wordt ontdekt door toeristen. En het verlangen om zo snel mogelijk naar deze hemel op aarde te vliegen." (Movie2Movie.nl)
De Mexicaanse regisseur Pedro Gonzalez-Rubio groeide op in de prachtige kuststreek van Mexico en moest met lede ogen toezien hoe zijn geboortestreek de laatste jaren werd opgeslorpt door toerisme en urbanisatie. Met zijn debuutfilm Alamar wil hij hulde brengen aan de pracht van zijn regio en zijn respect tonen voor de lokale vissers. Het verhaal van vader en zoon is het enige een fictioneel element in een film die aanvoelt als een documentaire.
Alamar was een van de winnaars van een Tiger Award op het International Film Festival Rotterdam, en ontpopte zich daar ook tot een van de publiekslievelingen.