Tijdens een zware zenuwinzinking herbeleeft een man zijn jeugd. Beelden van zijn geliefde moeder, zijn eerste vriendinnetje en het huis van zijn kinderjaren trekken voorbij. Maar ook de oorlog en andere persoonlijke momenten die samenvielen met gebeurtenissen uit de hedendaagse geschiedenis van Rusland.
"Vurige schoonheid, recht uit de seventies." ★★★★★ - De Standaard
"De Spiegel illustreert nog maar eens waarom Tarkovski een van de invloedrijkste filmkunstenaars mag worden genoemd." ★★★★ - Focus Knack
"Een unieke film die je wel meer dan één keer moét kijken." ★★★★ - Cinemagazine
Nostalgie, weemoed en dromen: Tarkovsky noemde De spiegel zijn meest persoonlijke film. Een deel van het publiek én de Sovjet autoriteiten hadden echter moeite met het hermetische karakter van de film. Door de weerstand van het publiek overwoog Tarkovsky zelfs om te stoppen met regisseren. Gelukkig weerhielden brieven van aanhangers hem ervan. ‘Ik ben u dankbaar voor De spiegel. Ik heb precies zo’n jeugd gehad. Hoe kon u dat weten?’