Paul Meyer kreeg in 1960 de opdracht voor zijn film van de toenmalige minister van onderwijs en met het specifieke doel om Zuid-Europeaanse arbeiders naar de mijnen te lokken. Maar toen Meyer aan de opnames begon, was de ooit zo florissante steenkoolindustrie op sterven na dood. Meyer veranderde de insteek en Déjà s’envole la fleur maigre werd een docudrama, sterk beïnvloed door het Italiaanse neorealisme, zonder professionele acteurs en met een fatalistische teneur. Iets wat hem door de Belgische overheid niet in dank werd afgenomen, in tegenstelling tot binnen- en buitenlandse filmfestivals waar de film in de jaren 90 herontdekt en warm onthaald werd.