Een oude goochelaar trekt noodgedwongen van stad tot stad om een theater te vinden waar hij zijn show kan opvoeren. Hij beseft maar al te goed dat hij met zijn authentieke goocheltrucs niet kan opboksen tegen het geweld van de rock’n’roll, de televisie en de jukebox en dat hij gedoemd is om te verdwijnen. Wanneer hij door een dronken Schot wordt uitgenodigd om in zijn café op te treden, ontmoet hij het schuchtere kamermeisje Alice. Wanneer zij de illusionist aan het werk ziet, denkt zij dat de magie echt is en besluit hem te volgen op zijn reis. Gecharmeerd door haar kinderlijke enthousiasme ‘tovert’ de illusionist de mooiste cadeaus voor Alice tevoorschijn. Hij kan het echter niet over zijn hart verkrijgen de illusie te doorbreken door haar te vertellen dat magie niet bestaat en dat zijn geld bijna op is...
"L'Illusioniste' ziet er om te smullen uit en dat heeft niet alleen te maken met de verrukkelijke tekenstijl die we kennen van de jazzy verrassingshit ‘Les Triplettes de Belleville'. Ook inhoudelijk zitten de overzichtelijke afstandsshots immers volledig op hun plaats. (..) Tati mag op zijn goede kant blijven liggen in z'n graf, want dit is een film als een tuffige oldtimer: krakend en puffend, charmant, met een geweldige look en een ontwapenende ouderwetsheid. Het is zoals oude mensen dat zo mooi kunnen zeggen, "een klassieker". (Digg*)
"De film is in klare lijn getekend en gebruikt weinig dieptewerking, maar de achtergronden in waterverf zijn in bijna eetbare kleuren, zo mooi, en de studio van Chomet heeft de verticale architectuur en het speciale licht van de Schotse stad fraai gecapteerd. De vraag waarom de film niet in 3D is gemaakt, is nauwelijks aan de orde: net als Wall-E en Up, twee 3D-films die Chomet bewondert, verleidt L'illusioniste door zijn ziel." (De Standaard)
"De poëtische muziek, pasteltinten en typisch Franse beeldtaal maken dat je je in een klap in het Parijs van de jaren stilletjes waant." (CJP)
Het scenario voor ‘L’illusionniste’ werd in de jaren ‘50 geschreven voor Jacques Tati, die het opdroeg aan zijn oudste dochter, Helga, met wie hij amper een band had. Toen Sylvain Chomet kwam aankloppen bij Sofie Tatischeff, de laatste levende dochter van Tati, met de vraag of hij een fragment van haar vaders film ‘Jour de fête’ mocht gebruiken in zijn animatiefilm ‘Les Triplettes de Belleville’, bedacht ze dat hij misschien wel de geknipte man was om het script tot leven te wekken. En terecht: de illusionist ís Jacques Tati.