Tati kruipt opnieuw in de huid van zijn alterego Mr. Hulot, de onhandige kluns die worstelt met de absurditeit van de moderne maatschappij. Mr. Hulot is op weg naar Parijs, met op een verfrommeld papiertje het adres van een zekere Mr. Giffard. In een kantoorgebouw wordt hij daarna binnengeleid in een glazen wachtkamer/aquarium waar hij wacht (en wacht) op zijn afspraak met Giffard. Maar deze ontmoeting vindt nooit plaats en Hulot raakt ondertussen verzeild in een aantal avonturen, zonder dat hij ooit op zijn oorspronkelijke afspraak aankomt....
"Er zijn filmkenners die ,,Playtime'' van Jacques Tati de beste film aller tijden noemen. Dat is een gevaarlijk superlatief, maar een meesterwerk is Tati 's ambitieuze toekomstvisioen uit 1967 zeker" (De Standaard)
"Absurde poëtische satire op de moderne tijd" (De Morgen)
"De film is dus een ritmische aaneenschakeling van grappige gebeurtenissen en ontmoetingen die uiteindelijk culmineren in de onvergetelijke scène die zich afspeelt in het chiqué restaurant 'The Royal Garden'." (Ils Huygens, K.U.T.-site)
"Tati's meesterwerk is een warmbloedige satire op de moderne maatschappij, waar techniek, architectuur en bureaucratie weinig ruimte over laten voor menselijk contact. (..) De film zelf is het ultieme panorama: van voor- tot achtergrond, van links tot rechts, in elk deel van het beeld plant Tati zijn ironische gags. " (Cinema.nl)
"Playtime, of course, is the film widely regarded as Tati's masterpiece.(..)Playtime still has powerful cultural crossover potential and presents the Hulot character at the pinnacle of his comedic prowess. The blend of haplessness and pathos that characterizes Hulot in "Playtime" easily approaches that of Chaplin's Tramp for possibly the first and only time in Tati's career." (Wade Major, Boxoffice Magazine)
Met Playtime (1967), door François Truffaut omschreven als ‘een film van een andere planeet’, gooit Tati traditionele opvattingen over plot en mise-en-scène overboord; zon, wolken, glas en staal spelen de hoofdrol. (Filmmuseum.nl)