Een van de favoriete bezigheden van Marion Hänsel is de wolkenhemel bestuderen: zolang ze zich kan herinneren heeft ze ervan gehouden om naar de wolken te kijken, en ze ook vast te leggen, op foto of op film. Dit heeft haar geïnspireerd om er een langspeelfilm aan te wijden, en daarvoor trok ze naar Zuid Afrika, waar ze de meest uiteenlopende wolkenluchten filmde. Deze prachtige beelden worden samengeregen in een zonder meer poëtische compositie met als leidraad haar eigen herinneringen en gedachten, vormgegeven in brieven aan haar zoon sinds zijn geboorte. Op deze manier laat Hänsel de klassieke cinema achter zich en onderzoekt de uitdrukkingsmogelijkheden van beeld en geluid. "Wat kan ik over de wolken aan de hemel zeggen?" vraagt Hänsel zich aan het einde van haar film af. "Kijken, naar ze kijken en verder niks."
“Sommige films zijn zo anders of specifiek dat je ze waarschijnlijk nooit zal vergeten. 'Clouds, letters to my son' is zo'n film.” (Marlies Klooster, Filmsalon.be)
“De film gaat eigenlijk over niets, dus veel kan ik er niet over zeggen, behalve dat dit één van de meest poëtische, mooiste en ook ontroerendste films is die ik sinds lang gezien heb.” (K.U.T.-site)